Þor' ekki að snerta þori ekki að fá móðan á glerinu hún fær mig til að sjá fegurð þess er skilur þann sem geymir hræddan man mér fannst ég eitt sinn þekkja hann
Eilífðin hún skilur ein litrof tilfinninga, mildar mein
Seinna meir munt þú vita hvar ég er aldrei aftur ég sést nema fari á betri veg snert'ei lengur það, sem að ekki er værum rómi ég sýng til þín taktu í taumana
Sönn er sú saga en braust þó ekk' úr skel mikið er það undarlegt að líða sjaldan vel túngumál tímans er víst óútskýranlegt ég honum framtíð mína sel
Heimurinn hann skilur einn að myrkursins vegur er beinn
Seinna meir muntu vita hver ég er aldrei aftur ég sést nema af-villilst ég snert'ei lengur það sem ég ekki sé værum rómi nú sýng til þín gríftu í taumana
