Glitrar enn í augum hinna ástkæra gull Þótt finnist þér þín veröld skolast burt
Finnst hún vera nálægt en aldrei skynjar nærveru Hver skilur þegar aldrei er spurt?
Kemst ekki lengra að sinni líður út er skyggja fer aðeins sér nú það sem ekki er
Leggst undir feldinn við dagsins hnyg (Felst fyrir vofum og hylur sig) Situr í draumsins steingrýttu hlíð og starir móts tómsins látlausu smíð Nú sýnist sem svo að þeir hreyfi við veggjum Með heimana tvo sem kveða í kross og reyna að vekja þig
