Non ves o meu baleiro nestes ollos derrotados? Non ves o sufrimento cando xa non podo máis? Primeiro flaxelades ao meu pobo inocente Logo martirizades e vos vexo desfrutar
Déixame vivir: atrévete Déixame morrer: xa non podo máis Mírame co meu corpo destrozado Espido e humillado e odio ter que chorar
A nosa semente sairá desta impotencia fatal Será caldo que criará odio que virá Os meus ósos limparanse baixo o sol e o vento do sur Que algún día viron nacer a min e a meus irmáns Tento despegar meus beizos desta fría lousa gris Alzo a vista para saber quen me fai perder O peor da vós é o que me fai sufrir mentiras, manipulación, non vos podo crer
Manchas de sangue marcan o camiño Que me agarda neste antro do que non sairei Doado é sentirse deus por un instante contra un corpo de mans atado que xa nin quere berrar
