Polos camiños de Cangas
A voz do vento xemía:
Ai, que soliña quedaches,
María, María, Soliña.
Nos areales de Cangas,
Muros de noite se erguían:
Ai, que soliña quedaches,
María, María, Soliña.
As ondas do mar de Cangas
Acedos ecos traguían:
Ai, que soliña quedaches,
María, María, Soliña.
As gueivotas sobre Cangas
Sonos de medo tecían:
Ai, que soliña quedaches,
María, María, Soliña.
Baixo os tellados de Cangas
Anda un terror de auga fría:
Ai, que soliña quedaches,
María, María, Soliña.
Ai, que soliña quedaches,
María, María, Soliña.
Lalala. lalala,lalala...
