Hann faldi sig í fjallinu
fjarri gömlu lifi
fylgdist með
hvernig hans minning hvarf.
Hann fann hvar efinn greip í hann
óttinn sló hann niður
illa særður af sektarkennd.
Hann reyndi að gleyma
hann reyndi að gleyma
en það sat svo fast
hann vildi snúa aftur
hann vildi öllu breyta
en hann var fastur.
Dimman myndir sóttu að
orðir eltu hann líka
bergmáluðu í fjöllunum.
Það litla þrek en eftir var
óðum yrði þrotum
örmagna
hann fann enga leið
Hann reyndi að gleyma
hann reyndi að gleyma
en það sat svo fast
hann vildi snúa aftur
hann vildi öllu breyta
en hann var fastur.
Vinur,
horfðu í átt og þú munt sjá
hvert fuglarrin fljúga og allt verður bjart.
