Að Hausti

Tveimur jafnfljótum
Tiplar yfir sandinn
Landið suður lokkar
Tíminn hálfnaður

Sömuleiðis vandinn
Andið svala okkar
Enginn þekkir til
Gjörða eða göngu

Vona sinna valdur
Gömlu konunnar
Endur fyrir löngu
Kona vindur kaldur

Skórinn Gatslitinn
Skörð eru í kápu
Lækir frosnir leka
Skemmir göngu með

Sögum eða drápu
Flækir ísinn fleka
Reynslan Æskune
Rúði inn að skinni

Tapa laufin trjánum
Rífur gömul sár
Slitrótt bernskuminni
Gapa klettar gjánum

ÞAð var haust, við þögðum
Allt vort traust, við á þig lögðum
Endalaust en lítið sögðum
ÞAð var haust, við þöðum

Ferðast einsömul
Fararskjótinn enginn
Gjánum klettar gapa
Félagsskapurinn allur

Úr sér genginn
Trjánum laufin tapa
Kaldur vindurinn
Klónum sínum sekkur

Fleka ísinn flækir
Krækiberjablá
Lækjarvatnið drekkur
Leka frosnir lækir

Liðið sumarið
Lækkar sól og dofnar
Kaldur vindur kona
Leggst þar undir stein

Örmagna og sofnar
Valdur sinna vona
Leikur andlitið
Ljósrauð morgunglæta

Okkar svala andið
Líkt og Brynhildar
Goðin hennar gæta
Lokkar suður-landið

ÞAð var haust, við þögðum
Allt vort traust, við á þig lögðum
Endalaust en lítið sögðum
ÞAð var haust
ÞAð var haust, við þögðum
ÞAð var haust, í sárum
Allt vort traust, við á þig bárum
Endalaust en lítið sögðum
ÞAð var haust
ÞAð var haust, við þögðum
ÞAð var haust, í klettum
Allt vort traust, við á þig settum
Endalaust en lítið sögðum
ÞAð var haust, við þögðum