Niflheimur skelfur, skerandi hófa hljóð Gnæfir yfir þruman nú, inn að beini nýstir í Ríður af stað, á ný, í heljargripinu Fæddur á ný sem tröll af himnum ofan Nú um langan vetur hatur herjar á Nú þokan hylur Nú þokan hylur bál Nú þokan hylur Nú þokan hylur bál
Kom nú, áfram gakk, hann dó fyrir syndir sínar Hneit þar í hjartastað, guðirnir vaka í nótt
Blæðir nú og fælir frá Nú er þokan fríð að sjá Nú skín í vargsins rauða kok er bíður hann Æsir ríða endilanga vetrarbraut
Nú logar jörð, brennur hjörð Vítiseldar, lakagígar, krafla blæðandi Hinn hvíti ás, nú fallinn er Úlfur gleypir sól og stjörnur deyja í nótt
