Vestida de aldraxe e mouras cubizas De inxusticia arreo i eternas perguizas Preñada de roubos, chea de ruindade Afógame a bosta desta sociedade.
Hoxe tes pecados a mallar nos servos Alancán de coces, fonchos e sobervos E trunfa a luxuria e medra o ladrón, E canta o usureiro e vive o lambón.
Pros nosos meniños agroman coitados Futuro de mágoas o fel mesturados Nin escola, nin industria, nin cencia nin abeiro Un corgo lles queda fuxir ao estranxeiro.
Aínda hai poetas que cantan ás froles Que falan de meles i ensoñan amores I alaudan e gaban e baten as mans E din a porfía que somos irmáns.
