Skrømt

Dørin' skrik på ruståt hengslo'
Skrømton' ansa' ingor stengslo'
Huska' kring på sval og gang.
Held meg vakja natta lang.

Medt i mørkrat' mednattstime,
kjem så ljøs ei månestripe.
Kalde, kvite beingrindsknokar
krøkje' seg i hop i krokar,

vender seg frå augom mine,
gjømme daudmanns-grinda sine.
Å, eg veit da kven du er!
Du som eingong budde her.

Du som åtte gard og grund.
Du som sleit di sjel isund.
For med mannedrap og svik?
Laug og svor og gjømte lik?

Kvifor dreg du med deg følgje?
Treng du hjelp te' noko dølgje?
Kor er han du vart å med?
Ska han alder gje deg fred?

Tung vert straffa di å li'e.
Gang att her i alle ti'e.
Trø i ring i blodut far.
Sjå deg sjøl som den du var.