Maigib mo man ang dagat at masalin sa balon
At masala man ang alat upang ating mainom
Mapaamo man ang hangin at landas niya'y ibahin
Sa puso at damdamin, ang tao ay tao pa rin
Ang karunungan ay di mapigilan
Sa lawak ng sining at ng agham
Ang sabi ng tao, kayrami nang bago
Ngunit ang aking alam
Mapitas mo man ang araw at masilo ang apoy
Upang alab niya at ilaw, sa gabi'y tuloytuloy
Ang dilim at ang liwanag kahit pagbaligtarin
Sa puso at damdamin, ang tao ay tao pa rin
Ang tao ay tao, ang tao ay tao
Ang tao ay tao pa rin
Iba na ang himig, iba na ang awit
Iba na ang hilig ng henerasyon
Iba na ang wika at diwa subalit
Tao'y panghabangpanahon
Mapahaba man ang buhay ng daan-daang taon
Magawa mo man kahapon ang nagagawa ngayon
Malutas mo man ang lihim ng gulang ng bituin
Sa puso at damdamin, ang tao ay tao pa rin
Ang tao ay tao, ang tao ay tao
Ang tao ay tao pa rin
Kailangang umibig, kailangang ibigin
Kahit na dusa ang kakambal
Ang hahanapin at hahagilapin
Ng puso ay pagmamahal
Sa katarungan at katotohanan
Habang may buhay ay nagmamasid
Sa kalayaan at kapayapaan
Uhaw ay di mapapatid
Palitan mo man ang puno ng mga pamunuan
O mangyari mang maglaho ang pamahalaan
Ang isang milyung layunin kahit na pag-isahin
Sa puso at damdamin, ang tao ay tao pa rin
Ang tao ay tao, ang tao ay tao
Ang tao ay tao pa rin
