Tak mína hönd, lítum um öxl leysum bönd.
Frá myrkri martröð sem draugar vagg' og
velta, lengra, lægra, oft vilja daginn svelta.
Stór, agnarögn, oft er dýrð í dauðaþögn.
Í miðjum draumi sem heitum höndum vefur, lengra,
hærra á loft nýjan dag upphefur.
Finnum hvernig hugur fer, frammúr sjálfum sér.
Og allt sem verður, sem var og sem er,
núna.
Knúið á dyr, og uppá gátt sem aldrei fyrr.
Úr veruleika sem vissa ver og klæðir, svengra,
nær jafnoft dýrðar daginn fæðir.
Finnum hvernig hugur fer, frammúr sjálfum sér.
Og allt sem verður, sem var og sem er,
núna.
Finnum hvernig hugur fer, frammúr sjálfum sér.
Og allt sem verður, sem var og sem er,
núna.
