Ik was klein en ons tuintje was de wereld
Een zandbak met een schutting eromheen
Wat erachter was, dat mocht ik zelf verzinnen
Een grote tuin vol bloemen en een zon die altijd scheen
En dat bleef zo, al ontdekte ik ook later
Dat er niets was, dan wat onkruid en wat puin
Want de werkelijkheid heeft immers niets te maken
Met die zelfbedachte echte bloementuin
Van de wereld was die schutting wel het einde
Van mijn eigen wereld was hij het begin
En daar bleef ik in geloven
Tegen beter weten in
Op het lyceum zat ik jarenlang gevangen
Als een vreemde vage vlinder in de klas
In mijn dagboek schreef ik wilde toekomstdromen
Want na het eindexamen begon het leven pas
En al liep ik later eenzaam vele blauwtjes
Ergens op een koude kamer in de stad
Ik wist zeker: morgen zou het echt beginnen
Het grootse leven dat ik voor me had
Het van vroeger was vandaag altijd het einde
Van iets beters en iets nieuws steeds het begin
En daar bleef ik in geloven
Tegen beter weten in
En zo kwam ik steeds bij weer een nieuwe schutting
Met daarachter weer een ander paradijs
En steeds bleek dat weer een veld vol distels
En zo werd ik langzaam ouder en heel erg langzaam wijs
Maar al ben ik dan toch wat men noemt volwassen
En schuttingen, daar kijk ik overheen
Wanneer ze zeggen: eens wordt alles anders
En eens, dan worden alle mensen een
En er is geen einde aan het laatste einde
Er is alleen een eeuwig nieuw begin
Dat zal ik dan onmiddellijk geloven
Tegen beter weten in
Er is geen einde aan het laatste einde
Er is alleen een eeuwig nieuw begin
Dat zal ik altijd wel geloven
Tegen beter weten in
Tegen beter weten in
Tegen beter weten in
Tegen beter weten in
