Cantos fillos emigraron,
na primaveira da suas edades.
Ainda rapaces deixaban chorando os seus lares.
[E] poucos voltaron mociños.
Outros morreron soñando
e tantos te lembran sorrindo.
Miña nai, miña nai, que tes dous mares.
Miña nai, miña nai, dos dous mares.
Miña terra ten un mar, que lle bica no costado,
outro peinalle os cabelos e galana vai a frente.
Da escuma branca, que lle mandan os ausentes.
[Miña terra], miña nai, dos dous mares.
Hoxe, eu xa no teño verbas.
As mais belidas, xa foran deitadas.
Curros e tantos poetas, cantaron as arias.
Dunhos ferrados de terra, soios e abandoados.
E dunhas mulleres sofrindo.
Miña nai, miña nai, que tes dous mares.
Miña nai, miña nai, dos dous mares.
Miña nai, dos dous mares.
Miña terra, dos dous mares.
Miña nai, dos dous mares.
Miña nai, que tes dos mares.
Miña terra, miña xoia
Miña terra nai.
Dos dous mares.
Miña nai, que tes dos mares.
Miña terra, miña xoia
Miña terra nai.
